Kutlu doğum haftası etkinliklerinin bu yıl geçtiğimiz yıllara oranla daha iyi olacağı açıkça görülüyor. Cumartesi günü düzenlenen program bunun habercisiydi.
Ne kadar güzeldi, ne kadar etkileyici bir programdı. Saatlerin bu kadar çabuk geçtiğini hiç hatırlamıyorum.
Kuran Kerim’i, ilahileri, Naatları ve yakarışları oturduğumuz yerde hayranlıkla, gözyaşı içerisinde dinledik Hem de manevi hayatımızın ne kadar boş olduğunun farkına vardık.
3 saat boyunca dinlediğimiz ilahiler, kuran ziyafeti ile bu tür programlara halkımızın da ihtiyacının olduğu bir kez daha ortaya çıktı.
İlçe müftülüğümüzün organizesi ile zafer kız kuran kursu öğrencilerimiz bizlere o muhteşem saatleri yaşattılar.
İstanbul’dan gelen Mehmet Sevinç hocam, İbrahim Yıldırım, Mehmet Duman ve mevlithan Aziz Hardal muhteşem sesleri ile gönüllerimizdeki kaybolmaya yüz tutan duyguları parlattılar.
Salona baktım; katılımcıların programın hiç bitmemesi için dua ettiklerini hisseder gibi oldum. Kimisi gözyaşı içerisinde motive olmuştu. Ama önemli olan salonu tıka basa doldurmayı başarabilecek bir program yapmaktı.Salonunda dolu olması bunun başarıldığını gösteriyordu.
Ben salonu çok iyi gözlemledim,15 yaşından gençten 90 yaşına kadar insan vardı.
Başta ilçe Müftümüz Hüseyin Gün olmak üzere din görevlilerimizi tebrik ediyor. Yeni programları beklediğimizi ifade etmek istiyorum.
Karapınarlı İnsan Değilmi?
Karapınar insanı olarak çok farklı davranışlar sergileyen bir yapıya sahibiz. Özel günler dışında neredeyse kendi inanımıza değer vermiyoruz.
Mesela düğün, nişan ve ölüm gibi durumlarda sağladığımız birlikteliği bir başka zaman görmek mümkün değil.
Ayrım anlamında kullanmıyorum ama dışarıda gelen memurlara gösterdiğimiz hassasiyeti yerli çocuklarımıza göstermekten kaçınıyor hatta onları küçümsüyoruz.
Dikkat ederseniz son yıllarda okuma oranımız yükseldi. Her yerde içimizden birileri var. Ankara da, İstanbul da, Konya da hepimizin akrabası mevcut.
İlçemize dönüp hizmet etmek isteyen insanlara ne kadar değer veriyoruz acaba?
Bakın yaşadığım bir olayı aktarmak istiyorum.
Karapınar da görev yapan bir hemşerimiz isteyerek geldiği ilçemizde beklide hak etmediği davranışlara maruz kalıyor. Memleketim insanı deyip ses bile etmiyor.
Geçen gün kaldırımda yürüyordum bir arkadaş ile.
O sırada Karapınarlı bir daire amiri giderken vatandaşın birisi kabaca ve ismi ile ulen…… Baksana diyiverdi.
Kalabalık bir insanın olduğu yerde kullanılan söz karşısında donduk.
Son derece olgun ve anlayışlı hemşerimiz kaldırımda vatandaşı dinledi.
Dayanamayıp yanına vardım. Yaptığın çok ayıp. Karşındaki insan bir amir ve hemşerimiz neden ismi ile ve kabaca konuşuyorsun dedim.
Orta yaşlardaki vatandaş tepkim karşısında şaşırdı.
Yahu ben onun babası ile arkadaşım olduğu için öyle seslendim. Dedi.
Özrü kabahatinden büyüktü.
Hepimizin yaptığı hatalar bunlar aslında.
Başka yerden gelen bir memur karşısında “beyefendi” sözcüğünü kullanıp karşısında dururken kendi insanımıza” ulen veya ismi ile sesleniyoruz”
Hemşerimizi yüceltmemiz gerekirken onu ayaklar altına almak herhalde uygun düşmüyor
